Το "άσπρο ψωμί"

 Πνεύμα οικουμενικό, ο Μανώλης Νουκάκης αγαπούσε και αγκάλιαζε ολόκληρη τη δημιουργία. Ο ίδιος αισθανόταν, και στην πράξη ήταν, ανα-δημιουργός, καθώς απελευθέρωνε και έδινε νέα οπτική στις κρυμμένες μορφές της ύλης. Η τέχνη για τον Νουκάκη δεν είναι απλή δεξιοτεχνία, ήταν μια συνεχή μελέτη, μια συνεχή αναζήτηση σε καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό επίπεδο και η προσωπική έκφραση μέσα από την ύλη και τη μορφή. Εκτός από την ύπαρξη ταλέντου, προϋποθέτει και βαθύτατη εσωτερική καλλιέργεια, ήθος, αρετή, απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους και τη φύση, συνεχή προσπάθεια, ταπεινή προσέγγιση του θέματος.

Από την αυγή της καλλιτεχνικής του πορείας συμμετέχει σε αρκετές πανελλήνιες εκθέσεις, ομαδικές και διαγωνισμούς αποσπώντας αρκετά πρώτα βραβεία και διακρίσεις, που τον καταξιώνουν στους εικαστικούς κύκλους της Ελλάδος. Ωστόσο, αν και γνωστός στον καλλιτεχνικό χώρο, το έργο του δεν ήταν ευρέως αναγνωρίσιμο, καθώς δούλευε με ιδιωτικές παραγγελίες και με παραγγελιοδότες ευκατάστατους πολίτες και εκκλησιαστικούς φορείς. Παράλληλα, όντας εξαιρετικά σεμνός, του βγάζουν το παρατσούκλι «το άσπρο ψωμί».

 Οι καλλιτεχνικές του ικανότητες αναγνωρίζονται ήδη από τους σημαντικούς του δασκάλους της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, όπως τον Παντελή Πρεβελάκη, τον Μιχάλη Τόμπρο και τον Γιάννη Μόραλη, με τους οποίους συνδέεται με μακρά και στενή φιλία. Φίλοι και συνεργάτες του υπήρξαν, επίσης, σημαντικές προσωπικότητες της περιόδου, μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Τσαρούχης, Ο Γιάννης Χατζηκυριάκος Γκίκας, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Κωστής Γεωργίου, ο Δημήτρης Σαριδάκης, η Ναταλία Μελά, ο Ράλλης Κοψίδης, ο Θωμάς Παπαδοπεράκης, η Αναστασία Παπαδοπεράκη, η Μπούμπα (Αγλαΐα) Λυμπεράκη-Μόραλη…