Το Βυζαντινό Μουσείο
και οι αποστολές
" Μέσα Γενάρη (1962) ήρθε επιτέλους ο διορισμός του Γλύπτη, εις το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνων!! Ηταν μια θέση που διεκδικούσα από την εποχή ακόμη που σπούδαζα. Μια θέση που με καθήλωσε επί μια δεκαετία εις το Βυζαντινό Μουσείο με το βαθμό κλητήρος Α τάξεως περιμένοντας να τελειώσει κάποτε η υπόθεση αυτή. Ας είναι, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ήταν ένα νεανικό μου όνειρο μου και τώρα επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Ηταν η μεγάλη μου επιθυμία, μη γνωρίζοντας ότι από οικονομικής πλευράς δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Αλλά ήταν η μόνη λύση της καριέρας μου, της δημοσιουπαλληλικής. Τέλος ήταν μια χαρά με λίγα λόγια. Ηταν μια ηθική ικανοποίηση επι τέλους".
Το 1930 οργανώνεται το πρώτο εργαστήριο στο χώρο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου. Οι Α. Βιαγγίνης (1929) και Φώτης Κόντογλου (1930) επιδιορθώνουν τα εκθέματα της πρώτης έκθεσης. Η συντήρηση των μουσειακών αντικειμένων συνεχίζεται συστηματικά και μετά το 1930. Οι καλλιτέχνες-συντηρητές που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αυξάνονται, ο Βασίλειος Ρασέφσκη (1937), ο Μανώλης Νουκάκης (1943), η Αγγέλα Ιωάννου (1944), ο Φώτης Ζαχαρίου (1951).
Το 1930 οργανώνεται το πρώτο εργαστήριο στο χώρο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου. Οι Α. Βιαγγίνης (1929) και Φώτης Κόντογλου (1930) επιδιορθώνουν τα εκθέματα της πρώτης έκθεσης. Η συντήρηση των μουσειακών αντικειμένων συνεχίζεται συστηματικά και μετά το 1930. Οι καλλιτέχνες-συντηρητές που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αυξάνονται, ο Βασίλειος Ρασέφσκη (1937), ο Μανώλης Νουκάκης (1943), η Αγγέλα Ιωάννου (1944), ο Φώτης Ζαχαρίου (1951).
Ο Μανώλης Νουκάκης θα αναδειχθεί σε έναν από τους ικανότερους και πλέον έμπειρους συντηρητές και γλύπτες του Υπουργείου Πολιτισμού. Στην εσωτερική αυλή του Βυζαντινού Μουσείου φιλοτεχνεί την μαρμάρινη βρύση και φυτεύει τον πλάτανο, στην σκιά του οποίου οι επισκέπτες μέχρι σήμερα βρίσκουν ένα μέρος ξεκούρασης.
Στη δεκαετία του 1960, μια ειδική ομάδα με επικεφαλής τον ίδιο, ανέλαβε τη συντήρηση των γλυπτών στην αυλή, πραγματοποιώντας επεμβάσεις αποκατάστασης και ανάδειξής τους.
Παράλληλα με την εργασία του στο Βυζαντινό Μουσείο και σε διάφορα σημαντικά μνημεία του ελλαδικού χώρου, διέπρεψε και ως γλύπτης και ψηφοθέτης, αφήνοντας πίσω του μια σημαντική καλλιτεχνική παραγωγή. Από τους σταθμούς της καλλιτεχνικής του πορείας ενδεικτικά αναφέρονται το Άγιο Όρος, η Νάξος, η Ζάκυνθος, το Δαφνί, η Χίος. Αξίζει, επίσης, να επισημανθούν και οι συνεργασίες του με σημαντικούς συντηρητές και ψηφοθέτες της εποχής, όπως ο Ιωάννης Κολέφας.
Δευτέρα 2 του μήνα Γενάρη.
Με προορισμό τη Ναξο με το πλοίο "Έλλη". Πήγαινα με εντολή της Υπηρεσιάς μου, για να εξετάσω κάτι απομεινάρια τέμπλου μαρμάρινου στην Παναγία τη "Δροσανή" κοντά στην Τραγαία. (….) Υπολόγιζα σε τρεις μέρες να τελειώσω τη δουλειά μου, ναχω δηλαδή γυρίσει στον Πειραιά. 'Ηθελα να πάω στην Τραγαία για να συναντησω τον αρμόδιο τεχνίτη-συντηρητή που μένει εκεί για εργασίες της Αρχαιολ.Υπηρεσίας. Ήθελα να τον ξαφνιάσω για τούτο δεν τον ειδοποίησα".
Ο τεχνίτης λεγόταν Μηνάς και ένας δεύτερος συνεργάτης λεγόταν Καραμπίνης-τον είχαν συστήσει από την Αθήνα. Λόγω καιρού έμεινε παραπανω στη Νάξο. Πήγε και στην πορτάρα αφού τελείωσε τη δουλειά στην εκκλησία.
